​

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Terapia Usui Reiki (Usui Reiki Ryōhō) była jedną z setek terapii naturalnych (seishin ryōhō lub reijutsu) nauczanych przez tysiące lat w Japonii.  W latach 20 i 30 XX wieku intensywne zainteresowanie taką terapią można przypisać wielu czynnikom. Po pierwsze, ludzie poszukiwali alternatywnego leczenia ze względu na ograniczenia medycyny konwencjonalnej w tym okresie. W Japonii w okresie Meiji (1868–1912) zostało wprowadzone nowe prawo zabraniające leczenia osobom, które nie ukończyły akredytowanej szkoły medycznej. Wybuch epidemii gruźlicy i hiszpańskiej grypy w okresie Taishō (1912-1926) spowodował, że śmiertelność przewyższała wskaźnik urodzeń w wielu miastach, historycznie demografowie nazywają ten okres „kryzysem śmiertelności Taishō". Wielkie trzęsienie ziemi w Kanto w 1923 r. spowodowało burze ogniowe, które przetoczyły się przez stolicę i cały region, zabijając prawie 130 000 osób, raniąc o wiele więcej, a około 60% ludności Tokio i 90% Yokohamy pozostało bez dachu nad głową. Ponadto, Japonia otworzyła swoje porty dla zagranicznych żeglarzy. Nastąpiły zmiany demograficzne po reformie rolnej wywołując ubóstwo na wsi i szybką urbanizację. Zatłoczone dzielnice fabryczne, nieodpowiednia utylizacja odpadów, pęczniejące miasta przyspieszyły rozprzestrzenianie się wyniszczających ognisk cholery, czerwonki, ospy, gruźlicy i tyfusu.

​

Tak więc, tam gdzie medycyna konwencjonalna nie była w stanie pomóc, czy to ze względu na koszty, dostęp lub inne ograniczenia, medycyna naturalna umożliwiała leczenie.

​

Mikao Usui – powstanie terapii Reiki

​

W marcu 1922 r.  Mikao Usui udał się na górę Kurama, na północny wschód od Kioto, aby poddać się szeroko stosowanej praktyce postu i medytacji. Usui i jego zwolennicy uważają powyższe doświadczenie na Kuramie za źródło jego mocy terapeutycznej. „Rano dnia dwudziestego pierwszego na Kuramie”, czytamy na jego pamiątkowej steli, Usui „nagle poczuł wielkie Reiki nad głową i natychmiast rozpoznał moc terapii Reiki” (Okada 1927). Stela pamiątkowa opowiada, jak Usui przeniósł się do Tokio w kwietniu 1922 roku, gdzie założył dojo, czyli ośrodek szkoleniowy, w sąsiedztwie Harajuku. W ciągu czterech lat między założeniem dojo, a jego przedwczesną śmiercią w marcu 1926, Usui przekazał Reiki ponad dwóm tysiącom uczniów i uzdrowił wielu innych. Był szczególnie aktywny w następstwie wielkiego trzęsienia ziemi w Kanto we wrześniu 1923 roku, a jego poświęcenie i skuteczność Reiki pomogło mu zyskać krajową renomę (Okada 1927). Zdjęcie z 16 stycznia 1926 r., niecałe dwa miesiące przed śmiercią Usui, sugeruje, że wyszkolił 20 Mistrzów (shihan, Image 2.5). Wszyscy Mistrzowie byli mężczyznami i co najmniej sześciu to wysoko postawieni oficerowie marynarki wojennej.

                                       

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Co wyróżnia terapię Reiki Usui ?

​

Pierwsza praktyka to ceremonia, którą nazwał reiju („obdarowanie duchem”), używana do połączenia praktykującego z kosmicznym źródłem Reiki.

Reiju odtwarza doświadczenie Mikao Usui na górze Kurama, w którym został „w tajemniczy sposób zainspirowany po dotknięciu energią podczas postu” i otrzymał „cudowną zdolność uzdrawiania”. W rytuale odbiorca siedzi z dłońmi złożonymi przed klatką piersiową, z zamkniętymi oczami, podczas gdy prowadzący używa lekkiego dotyku i silnego, ukierunkowanego oddechu nad głową i dłońmi przekazując moc, łącząc odbiorcę z kosmicznym źródłem Reiki.

​

Druga praktyka, która odróżnia terapię Reiki Usui to recytacja wierszy cesarza Meiji (1852-1912) - praktyka recytacji oczyszcza umysł i serce (kokoro);  Wiersze te (zwane gyosei) miały być recytowane w pozycji klęczącej z rękami ułożonymi w pozycji modlitewnej, połączone razem dłonie. Podręcznik Usui Reiki Society zawiera kolekcję 125 imperialnych wierszy. Wiersze dotyczyły wielu tematów, a szczególnie skupiały się na samodoskonaleniu.

 

Usui zalecał również praktykę recytacji pięciu reguł życia Reiki. Wersja tekstu Usui brzmiała: „Tajny sposób na przywołanie szczęścia, cudowny lek (reiyaku) na wszystkie choroby to 5 reguł życia Reiki: właśnie dzisiaj, nie gniewaj się, nie martw się, bądź wdzięczny, spełnij obowiązek, bądź miły dla ludzi. Rano i wieczorem układaj ręce do modlitwy, zachowaj te słowa w sercu i umyśle, a recytuj je ustami” (Reiki Ryōhō Hikkei nd: 4).

​

Trzecia praktyka odróżniająca terapię Reiki Usui to używanie 4 symboli. Wraz z rozwojem i zdobywaniem doświadczenia praktykujący Reiki otrzymywali kolejne inicjacje: na początku zwane „pierwszymi transmisjami” (shoden), potem bardziej zaawansowane techniki zwane „transmisjami wewnętrznymi” (kuden). Uczniowie uczyli się technik leczenia złych nawyków (seiheki chiryō) i wysyłania energii na odległość „zabiegi na odległość” (enkaku chiryō). W celu wykonania technik, praktykujący poznawali trzy symbole graficzne. Symbole są kreślone ręką lub wizualizowane, następnie aktywowane przez trzykrotne wypowiedzenie nazwy symbolu. Pierwszy symbol skupia Reiki w określonym miejscu, zwiększając moc zabiegu; drugi leczy zaburzenia psychiczne lub emocjonalne; a trzeci umożliwia „leczenie na odległość”. Symbole nie mogą być ujawniane niewtajemniczonym lub nawet spisane. Ostatni 4 symbol (shinpiden) jest przekazywany podczas inicjacji na Mistrza Reiki, aby posiadał wiedzę o tym, jak wykonać ceremonię, która jest kluczowa dla praktyki i nauczania Terapii Usui Reiki.

​

Struktura organizacyjna. Zgodnie z tradycją japońską, Usui Reiki Society szkoląc wykorzystywało model tajnego przekazu opartego na hierarchii, autorytecie, wymagając poświęcenia czasu, pieniędzy i ćwiczeń, zanim uczeń poznał cały system. Uczniowie otrzymywali serię inicjacji, które wprowadzały ich do określonej linii przekazu i umożliwiały dalsze wtajemniczenie poprzez szereg stopni. Ranga organizacyjna i prestiż nauczycieli, dzięki którym zdobywali wiedzę i umiejętności określała status w organizacji. Zgodnie z tradycją po zdobyciu tytułu Mistrza, Mistrz mógł rozpocząć własną praktykę cały czas udoskonalając zdobyte umiejętności i odpowiednio dostosowując sposób przekazu. Rezultatem takiego podejścia są różnice w praktyce Reiki w zależności od linii przekazu. 

​

Chūjirō Hayashi (1880–1940) – Mistrz Reiki inicjowany przez Mikao Usui

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

 

 

W połowie lat dwudziestych Chūjirō Hayashi, emerytowany kapitan marynarki, który miał wykształcenie medyczne w medycynie chińsko-japońskiej (kanpō), odszedł od Reiki Usui Society i założył własną organizację, gdzie praktykował i nauczał Terapię Usui Reiki. Obecność Hayashi na zdjęciu grupowym ze stycznia 1926 r. (Zdjęcie 2.5) przedstawiającym wszystkich uprawnionych do wykonywania reiju wskazuje, że został Mistrzem „tajemniczych przekazów” (shinpiden).

​

Zmiany w nauczaniu Reiki

Chūjirō Hayashi w miejsce systemu, w którym uczniowie stopniowo awansowali w szeregach Usui Reiki Society, wprowadził intensywny pięciodniowy kurs szkoleniowy, aby umożliwić uczniom szybki postęp na początkowym i średniozaawansowanym poziomie Terapii Usui Reiki. Kurs obejmował codzienne ceremonie reiju, jak również naukę różnych praktyk, recytacji, medytacji i uzdrawiania. Hayashi i jego mistrzowie nauczali swoich uczniów podstawowej anatomii pomocnej w diagnozie i leczeniu. Podręcznik leczenia Hayashi Reiki Society używa terminów anatomicznych w opisie dolegliwości oraz w pozycjach rąk (Petter, Yamaguchi i Hayashi 2003). Kurs obejmował również praktyczne szkolenie, podczas którego uczniowie doświadczali dawania i przyjmowania Reiki. (Yamaguchi 2007: 33).

​

Inną widoczną różnicą między Usui i Hayashi jest płeć uczniów, których uczyli. Ocalałe fotografie Usui i Hayashi ze swoimi uczniami sugerują, że większość uczniów Usui to mężczyźni, a większość Hayashi to kobiety (zdjęcie 2.8).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hawayo Takata (1900–1980), Pierwszy Mistrz Reiki poza Japonią. Kobieta, która sprowadziła Reiki z Japonii na Hawaje i do Ameryki Północnej.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

 

​

 

 

Wczesne lata Hawayo Hiromi Kawamury, Hawaje, 1900-1930

„Gdy słońce wzeszło nad pofałdowanymi wzgórzami wschodniego Kaua'i 24 grudnia 1900 r., Hatsu Kawamura urodziła na plantacji swoje trzecie dziecko-córeczkę, w chałupie, w której mieszkała z mężem Otogoro. Pierworodna córka Hatsu i Otogoro, którą nazwali Kawayo po wyspie, na której Kawamuras pracowali na polach trzciny cukrowej, zmarła po dziesięciu dniach. Błagając, by ich druga córka miała siłę na przeżycie, nazwali ją Hawayo po „Wielkiej Wyspie” Hawaje, mając nadzieję, że ta nazwa nasyci ją mocą tej wyspy.

​

Matka powiedziała do położnej: Proszę ją wykąpać, owinąć nowym kocem i pokazać słońcu. A potem chcę, żebyś ją zainicjowała kładąc dłoń na czubku jej głowy i mówiąc: „Nazywam cię Hawayo” i powiedz to trzy razy. A potem powiedz „Sukces, Sukces, Sukces”. … to była moja inicjacja do świata”. (Takata 1981, taśma 1, s. 1–2). Trzymanie noworodka w promieniach wschodzącego słońca przywołuje ikonografię kojarzoną z Japonią - krainą wschodzącego słońca.

​

Dom rodziny Kawamura w Hanama‘ulu należał do plantacji Lihue Firma (LPC) założonej w 1849 roku przez trzech amerykańskich inwestorów. Od 1890 liczba ludności pochodzenia japońskiego – Nikkei, systematycznie wzrastała na Hawajach stanowiąc  42% siły roboczej na plantacjach. W 1902 roku, cztery lata po tym jak Stany Zjednoczone zaanektowały Wyspy, 73% pracowników plantacji to byli Nikkei.

​

Podobnie jak około 90% dzieci Nisei - drugiej generacji Japończyków na Hawajach, Hawayo uczęszczała zarówno do japońskiej szkoły przy instytucji religijnej, jak i do tzw. „normalnej szkoły amerykańskiej”. Ten podwójny system edukacji zapewnił jej, że nauczyła się podstaw zarówno w języku japońskim, jak i angielskim, ale był również używany w „amerykanizacji”, tak aby Nisei nie byli indoktrynowani do kultu Cesarza Japonii, a stali się lojalnymi Amerykanami.

​

W wieku szesnastu lat Hawayo zaczęła pracować w Valley House, domu rodziny Spaldingów. Pracowała tam przez ponad dwie dekady, awansując od służącej do głównej gospodyni, nadzorując 21 służących. Julia Spalding sfinansowała szkolenie Hawayo z naturopatii w Chicago. Julia również przedstawiła ją przyszłemu mężowi - Saichi Takata (1895-1930). Hawayo poślubiła Saichi 10 marca 1917. Saichi i Hawayo Takata żyli w społeczeństwie ekonomicznie i kulturowo zdominowanym przez białych, starając się zachować wartości i tożsamość jednocześnie „japońską” i „amerykańską”. Posiadali obywatelstwo amerykańskie, którego odmówiono ich rodzicom, ale ze względu na rasizm, mieli ograniczony dostęp  do awansu zawodowego i społecznego, zdobycia wyższego wykształcenia, pracy na wyższych szczeblach, zaawansowanej opieki medycznej.

​

Saichi cierpiał na chorobę płuc, zdiagnozowaną, jako zapalenie opłucnej. Niestety na Hawajach miał ograniczony dostęp do leczenia, więc razem z Hawayo udali się do Japonii. Tam po raz pierwszy spotkali lekarza Tomosuke Maedę (1887–1975). Saichi zmarł mając zaledwie 35 lat.

​

W wywiadzie Takata powiedziała, że trzy dni przed tym, jak Saichi „przeszedł w okres przejściowy”, rozmawiał z nią, jak poradzić sobie z jego śmiercią: „Kiedy się rodzimy, to jest prawo uniwersalne. Wszystko co się rodzi, dojrzewa. Potem nadchodzi czas wielkiej zmiany, którą nazywamy „przejściem”. A „przejście”, niektórzy mówią, że to śmierć, ale śmierć to jest koniec. A zgodnie z prawem ewolucji – wszystko przechodzi przemianę, tak jest też w życiu ludzkim” – powiedział – „kiedy nadejdzie czas, nie możemy się zatrzymać i przechodzimy do innego stanu istnienia”. Ta koncepcja, wyrażona przez Hawayo Takata, pozostawiła trwałe wrażenie na kulturze Reiki. Społeczności Reiki nadal używa terminu „przejście”, gdy mówi o śmierci.

​

Podczas gdy utrata Saichi była bolesna dla Hawayo, to zdała sobie sprawę, że jego strata stworzyła w jej życiu przestrzeń, którą poświęciła na swoje uzdrowienie i nauczanie. Gdyby wyzdrowiał i żył dłużej, ona nie zainteresowałaby się Reiki i Reiki nigdy by nie opuściło Japonii.

​

Nauka metody terapii Reiki, Japonia, 1935-1937

​

Takata opowiadała o swojej drodze do terapii Usui Reiki poprzez chorobę, która stała się powołaniem zawodowym, ale co ważniejsze, była okazją do duchowego wzrostu.

​

W 1935 Takata była sama w Kealii ze swoją najmłodszą córką. Julię, starszą córkę  wysłała do liceum w Japonii, co było dość powszechną praktyką w tamtym czasie. Jej rodzice, po czterdziestu latach pracy na polach trzcinowych w Kauaian, wzięli roczny urlop i powrócili do rodzinnego domu Kawamura w prefekturze Yamaguchi. Takata wspomina, że jej przepracowanie spowodowało u niej nerwowość, załamanie, straszne bóle brzucha i trudności z oddychaniem. Szukała pomocy medycznej, ale miejscowi lekarze powiedzieli, że nie mogą jej pomóc.

​

Tak więc, na początku października 1935 Hawayo Takata razem ze swoją najmłodszą córką, dziewięcioletnią Alicją popłynęła promem do Honolulu. W Japonii udała się do dr Maeda. Tam, zanim lekarz ją zbadał, zalecił trzy tygodniowy odpoczynek w łóżku (powszechny zabieg w Japonii), relaks i przybranie na wadze na diecie przepisanej przez dietetyka kliniki, jego starszą siostrę, panią Shimurę (Takata 1981, taśma druga: 6-11). Po trzech tygodniach stan Takaty się poprawił i Dr Maeda przeprowadził badania, w tym serię zdjęć rentgenowskich. Zdiagnozował Takatę z guzem macicy, kamieniami żółciowymi i zapalenie wyrostka robaczkowego i zaplanował operację następnego dnia rano. Gdy leżała na stole operacyjnym usłyszała bezcielesny głos, który powiedział, że operacja nie jest konieczna i nalegał, by poprosiła dr Maedę o alternatywne leczenie. Maeda zapytał, jak długo może zostać w Japonii; odpowiedziała, że w razie potrzeby na lata. Zatem wysłał Takatę z panią Shimura do „kliniki, do której kierowali pacjentów, jeśli chcieli leczyć się bez lekarstw i krwi”, gdzie sama Shimura doświadczyła cudownego powrotu do zdrowia po śpiączce wywołanej czerwonką kilka lat wcześniej (Takata 1981: taśma druga, 11–15; taśma trzecia, 6–7). Ta „klinika” w Shinanomachi, niedaleko kliniki Maedy, było siedzibą Stowarzyszenia Badawczego Hayashi Reiki (Hayashi Reiki Kenkyūkai, dalej „Hayashi Reiki Society”), gdzie praktykowano formę medycyny naturalnej o nazwie Terapia Usui Reiki.

​

Leczenie w klinice Hayashi

 

„Takata leżała na jednym z łóżek, gdzie badali ją uczniowie Hayashi. Kładąc ręce na jej ciele i czując wibracje byli w stanie postawić tą samą diagnozę, jak dr Maeda na podstawie zdjęć rentgenowskich. Takata początkowo była sceptycznie nastawiona do intensywnego ciepła i wibracji, które czuła z ich rąk i obejrzała rękawy ich kimon podejrzewając, że ukrywają przewody lub inne urządzenia. To ich rozśmieszyło, przyciągając uwagę Hayashi. Kiedy podszedł, powiedziała mu, że szuka generatora, ponieważ czuła wibracje. On odrzekł, że nie były to zwykłe ręce, gdyż mają połączenie z kosmiczną siłą lub mocą. Hayashi wyjaśnił jej, że ta moc „nie jest żadnym rodzajem elektryczności”, ale to Reiki. Po angielsku Reiki nazywa się „Universal Life Energy - uniwersalna energia życiowa”. Pochodzi ze słońca, z kosmosu, z księżyca… to jest uniwersalne… i jedyną różnicą między nim a mną, to, że on i jego studenci są połączeni, a ona nie… Moi studenci wypełniają twoje ciało energią życiową. Nie możemy tego zmierzyć. Nie możemy tego pojąć. Dlatego po japońsku nazywamy to Reiki… Nie wiesz, jak działa radio, bo nie jesteś technikiem radiowym, ja też nie, ale zasady są takie same. Energia przechodzi przez przestrzeń bez przewodów. Dlatego musisz zaakceptować, że z tą wielką siłą można się połączyć.  A kiedy masz kontakt, to jest to automatyczne, uniwersalne, nieograniczone, nieograniczona moc, gdy masz włączony przełącznik. A kiedy chcesz przestać, wszystko, co musisz zrobić, to zdjąć ręce. Cofasz dłonie i to się po prostu zatrzymuje. Dlatego jest to bardzo proste. (Takata 1981, taśma druga: 16–17; taśma trzecia: 1–3). Pamiętnik Takaty z okresu jej szkolenia pod okiem Hayashi sugeruje, że uczył ją w kategoriach „energii”, która ma bardziej naukowe wytłumaczenie niż japońskie ki, odziedziczone z medycyny chińsko-japońskiej (kanpō) oraz filozofii konfucjańskiej. Ten nacisk na „energię” można dostrzec w obu książkach Takaty, oraz w jej pamiętniku. Najpierw 10 grudnia 1935 r. pisała o „Energii Reiki” wewnątrz siebie”, znajdującej się kilka cali poniżej pępka - wpis z maja 1936. Pod koniec jej pobytu w Tokio, napisała, że Hayashi będzie nauczał ją „największej tajemnicy w nauce o energii”.

​

Zdumiona uzdrowieniem, czuła, że „odnalazła swoje życie” w terapii Reiki. Takata była zdeterminowana, aby nauczyć się praktyki i w ten sposób leczyć na Hawajach. Niestety, Shimura powiedziała jej, że to po prostu niemożliwe, ponieważ Takata nie była Japonką. „Powiedziała: „Przekazaliśmy na zewnątrz bogactwo kultury japońskiej: daliśmy kendo, judo, karate, układanie herbaty, układanie kwiatów. Ale Reiki nie. Strzeżemy tą praktykę i nie wywieziesz jej z Japonii” (Takata 1981, taśma 3: 7).

​

W Japonii Reiki nadal nauczano w hierarchicznej strukturze opartej na inicjacji, stażu pracy i sformalizowanej ocenie. Kierownictwo Hayashi Reiki Society mogło uznać, że „demokratyczni” Amerykanie nie są w stanie nauczyć się takiej praktyki. Tym samym Takata doświadczyła podwójnie skrajnych uprzedzeń rasowych i kulturowych: zarówno w Japonii, jak i w USA była postrzegana za outsidera. Takata wspominała, że po wielu medytacjach i modlitwach zwróciła się do doktora Maedy, aby pomógł jej przekonać Hayashi, żeby mogła nauczyć się terapii Reiki. Powiedziała, że sprzeda swój dom, aby zebrać pieniądze na szkolenie. Pod wrażeniem jej zaangażowania dr Maeda napisał list do Hayashiego. Po otrzymaniu tego listu od wielkiego lekarza, Hayashi i jego uczniowie zgodzili się przyjąć Takatę jako „członka honorowego” (Takata 1981, taśma 3: 9–12). W Japonii ukończyła szkolenie, a podczas wizyty dr Hayashi na Hawajach w 1938 r. otrzymała certyfikat mistrza Reiki.

​

Takata została pierwszym Mistrzem Reiki poza Japonią.

​

W 1936 r. Takata wróciła do Kaua'i, nie tylko w doskonałym zdrowiu, ale także otworzyła klinikę, w której leczyła pacjentów metodą zwaną Terapia Usui Reiki (Usui Reiki Ryōhō). Reklamowała tę terapię w lokalnej anglojęzycznej gazecie jako „ABSOLUTNIE BEZ LEKARSTW” ze „Specjalnymi Zabiegami na Żołądek i Wewnętrzne dolegliwości; Choroby nerwowe i ogólne osłabienie” (zdjęcie 2.1).

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

Ta reklama wyraźnie kontrastowała terapię Reiki z klasycznym leczeniem medycznym opisując, że jest skuteczna w leczeniu zaburzeń, które ówczesna medycyna miała trudności z leczeniem, co Takata doświadczyła osobiście.

​

Mówiąc o Reiki, Hawayo Takata często odwoływała się do koncepcji uniwersalnego prawa „przyczyny i skutku”. Reiki leczy przyczynę choroby; „usuń przyczynę, a nie będzie żadnego skutku” - podstawowa koncepcja buddyzmu Shin.

​

Rozwój Reiki na Hawajach i USA, 1937-1980

Popularyzację metody Reiki na Hawajach ograniczyła II wojna światowa i  atak Japończyków na Pearl Harbor. Przez następne lata zarówno na terytorium USA, jak i na Hawajach osoby pochodzenia japońskiego były traktowane jako potencjalne zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego.

​

Chociaż Takata nie była jedną z około 1250 Nikkei osadzonych w więzieniu na Hawajach w czasie wojny, jej strach przed podejrzeniem o związki z Japonią jest wyraźnie czytelny. Zmieniła reklamę kliniki w Hilo (zdjęcie 3.3). Zamazała słowo Reiki i pisownię japońską.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

 

 

 

 

 

 

Około maja 1938, Takata wyjechała do Chicago, gdzie uczęszczała na zajęcia w National College of Drugless Medicine, część National College of Chiropractic. W Chicago Takata studiowała masaż szwedzki, hydroterapię, elektroterapię i inne formy naturopatii. Po powrocie do Honolulu, latem 1938, Takata przeniosła swoją klinikę z hotelu Grove i otworzyła nową klinikę pół przecznicy od Queen's Hospital. Prowadziła kursy Reiki w społecznościach plantacyjnych wokół Kaua'i, O'ahu i Hawai'i. Założyła nową klinikę domową w Hilo w grudniu 1940 r. (zdjęcie 3.12). Począwszy od 1950 sprzedała dom Hilo swojej siostrze i wróciła do Honolulu. Takata zaczęła nauczać na kontynencie północnoamerykańskim około 1951 roku, aż do śmierci 12.12.1980 r.  We wczesnym okresie zimnej wojny (ok. 1948–1970) Takata dostosowała Reiki w odpowiedzi na interakcję ze studentami z różnych środowisk klasowych, od imigrantów z klasy robotniczej po gwiazdy Hollywood. W tym czasie również, chcąc ułatwić sobie kontakt z "białymi" uczniami (wcześniej były to głównie osoby pochodzenia japońskiego lub wywodzący się z buddyzmu), dodała elementy chrześcijańskie do biografii Mikao Usui, co nie jest odzwierciedlone w dokumentach potwierdzających jego życiorys. Pierwszy atak serca w 1975 r. uświadomił jej, że czas szkolić kolejnych Mistrzów, aby jej linia przekazu Reiki i dzieło jej życia przetrwało kolejne pokolenia.

​

Takata wprowadziła następujące zmiany w nauczaniu i uzdrawianiu za pomocą Reiki dążąc do profesjonalizacji i standaryzacji zabiegów. Stworzyła ustandaryzowaną serię pozycji dłoni, którą nazwała „podstawą leczenia”. Sformalizowała trójstopniowy system szkolenia. Oparła się na intensywnych kursach Hayashi, na których studenci otrzymują reiju w kolejnych dniach jako formę inicjacji, ale oddzieliła materiał, którego nauczał w pięć dni na dwa oddzielne kursy: I i II stopnia. Dostosowała praktykę, tak aby była zrozumiała dla osób spoza Japonii, jednocześnie wpajała swoim uczniom „japońskie” wartości szacunku dla tajemnicy, hierarchii i wzajemności, którą uważała za niezbędną w praktyce Reiki. Zrezygnowała z recytowania poezji Meji oraz porannej i wieczornej medytacji 5 reguł życia Reiki, tak aby nie wzbudzać podejrzeń państwa. Wprowadziła model fee-for-service: opłatę za zabiegi 60-90-minutowe, opierając się na systemie opieki zdrowotnej w USA, w celu budowania wiarygodności Reiki i w ten sposób zarabiając na życie. Utrzymała wcześniejszy japoński zwyczaj pobierania wysokich opłat za szkolenie Reiki. Nauczała, że Reiki jest tradycją ustną, generalnie zabraniającą robienie notatek na swoich zajęciach.

​

Takata twierdziła, że codzienna praktyka Reiki może pomóc spełnić wszystkie osobiste cele życiowe. W swoim anglojęzycznym eseju „Sztuka uzdrawiania” napisała: Bóg dał nam to ciało, miejsce do zamieszkania i chleb powszedni. Zostaliśmy umieszczeni w tym świecie w jakimś celu, dlatego powinniśmy cieszyć się zdrowiem i szczęściem. Ono było planem Boga, więc dał nam wszystko. Dał nam ręce, abyśmy ich używali i leczyli, zachowując zdrowie fizyczne i równowagę psychiczną, uwalniając się z ignorancji, żyjąc w oświeconym świecie w zgodzie z samym sobą i kochając wszystkie istoty. Gdy te zasady stosujemy codziennie, to wszystko, czego pragniemy jest w naszym zasięgu. Zdrowie, szczęście, bezpieczeństwo to droga do długowieczności, której wszyscy szukamy – nazywam to Doskonałością (Takata 1948).

​

„Reiki należy do wszystkich, którzy szukają i pragną nauczyć się sztuki uzdrawiania. Nie zna rasy, koloru skóry ani wyznania, nie zależy również od wieku” (Takata 1948). lokalizując Reiki jako spełnienie istotnego, ale brakującego elementu duchowości i medycyny. Reiki to praktyka duchową zmieniającą życie”

​

Takata była wierna naukom Usui: „Tylko dziś, nie złość się, nie martw się, bądź wdzięczny, wypełniaj swój obowiązek, bądź miły dla ludzi.” Kontrolując negatywne emocje, kultywując wdzięczność, pracowitość i życzliwość, praktykujący Reiki prowadzi zdrowe i szczęśliwe życie oraz jest w stanie uzdrawiać innych za pomocą uniwersalnej energii życia. Dlatego Reiki uważa zdrowie i zdolność do leczenia za wartość moralną.

​

Bez Takaty, Reiki byłoby jedną z tysięcy ledwie pamiętanych duchowych terapii, które kwitły w przedwojennej Japonii, ale nigdy nie opuściły tego archipelagu. Pozostawiła 22 Mistrzów Reiki, którzy w ciągu kolejnych lat rozpowszechnili tą metodę na całym świecie, inicjując tysiące uczniów i kolejnych Mistrzów. 

 

Ja, Anna Radziszewska poznałam Reiki dzięki Mistrzowi i Nauczycielowi Reiki Krystynie Włodarczyk-Królickej, która była inicjowana na Mistrza Reiki 3 grudnia 1994 roku. Pani Krystyna jest jednym z najdłużej praktykujących, żyjących Mistrzów Reiki w Polsce i na świecie.

 

Poniższe zdjęcie pokazuje linię przekazu Mistrzów i nauczycieli Reiki oraz daty inicjacji na Mistrzów Reiki. 

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

 

 

​

​

Tłumaczenie i opracowanie Anna Radziszewska

​

​

​